Biblioteka Vallicelliana - RZYM

Narodziny biblioteki Vallicelliana są ściśle związane z postacią Filippo Neri i Kongregacją Oratorium założoną w 1565 roku i oficjalnie uznaną przez Grzegorza XIII bullą „Copiosus in Misericordia”. Oratorianie szczególną uwagę przywiązywali do książek: zgodnie z regułą posiłkom towarzyszyło czytanie i dyskusja nad tekstem religijnym. Pierwszy księgozbiór powstał z dzieł będących własnością Filipa Neri, które przeszły do dziedzictwa zgromadzenia po jego śmierci w 1595 r. Biblioteka Vallicelliana jest udokumentowana już w 1581 r. dzięki zapisowi testamentowemu Achille Stazio na rzecz Fillipo Neri i zgromadzenia oratorium : 1700 tomów drukowanych i 300 rękopisów.

Do pierwszych dwóch zbiorów dołączane są następnie dary dodatkowe, którymi są archiwum i część Biblioteki San Giovanni in venere (1585); biblioteka kardynała Silvio Antoniano, księgi Pierre'a

Morina i oratorium Giovenale Ancina, biskupa Saluzzo (1604); rękopisy pochodzące z S. eutizio, dzięki interwencji opata Giacomo Crescenziego oraz ze zbiorów ojca Antonio Gallonio, pierwszego biografa Filipa Neri (1605). W XVII wieku faza największej aktywności kulturalnej wspólnoty oratoryjnej związana jest z publikacją Annales Ecclesiastici Cesare Baronio, podziemnego Rzymu Antonio Bosio pod redakcją księdza Antonio Severano i upowszechnieniem się oratorium muzycznego, formy duchowej ulubiona rozrywka Filippo Neri, który uważał muzykę za rybaczkę

chwytającą dusze. W 1607 r., po śmierci kardynała Cesare Baronio, część jego księgozbioru zostaje odziedziczona przez bibliotekę kongregacji; w 1662 roku przybywa fundusz Virgilio Spady utworzony ze zbioru monet, minerałów, majoliki i ciekawostek.

W 1669 r. do Biblioteki przeszedł fundusz rękopisów, składający się z 237 rękopisów greckich i łacińskich, należący do greckiego intelektualisty Leone Allacciego, opiekuna Biblioteki Watykańskiej. Później zintegrowano dziedzictwo oratorian o. Odorico Rinaldiego, Giacomo Laderchiego, Giuseppe Bianchiniego, spadkobiercy uczonego Giuseppe Bianchiniego. Podczas francuskiej okupacji Rzymu (1797 – 1799) Biblioteka, jak to bywało w innych miejscach, padła ofiarą poważnej kradzieży: w 1810 r. zaginęło 49 zabytków, które częściowo odzyskano w latach 1837 – 1838.

W 1874 r., po ustawa o zniesieniu korporacji religijnych, Vallicelliana przekształcona w Bibliotekę Prawa Publicznego; w 1876 r. powołano radę likwidacyjną osi kościelnej, aby podzielić dokumenty zgromadzenia pomiędzy Archiwum Państwowe w Rzymie, tę samą kongregację i Bibliotekę. W 1883 roku w niektórych miejscowościach Vallicelliany swoją siedzibę znalazła Società Romana di Storia Patria. Powstało w 1876 roku w celu publikowania dokumentów dotyczących historii Rzymu i jego prowincji. Dekret, który połączył oba instytuty, powierzył kierownictwo i zarządzanie naukowe Biblioteki Società Romana di Storia Patria, a zarządzanie administracyjne wyznaczonemu przez Ministerstwo dostawcy.

W 1946 roku stosunki między obydwoma instytutami, choć zachowały funkcjonalną współzależność, zostały zdyscyplinowane odmiennie: zarządzanie funduszami Vallicelliany wróciło do Biblioteki, której powierzono także organizację bibliograficzną i publiczne udostępnianie zbiorów Towarzystwa. Biblioteka, zarządzana przez Ministerstwo Edukacji Publicznej, jest dziś placówką peryferyjną Ministerstwa Kultury i Turystyki.

Biblioteka liczy około 130 000 woluminów: rękopisy, inkunabuły, druki i nuty, głównie dzieła o charakterze historyczno-kościelnym, naukowym, patrystycznym i teologicznym, ale także teksty z filozofii (jest wielu starożytnych komentatorów Arystotelesa), prawa, botaniki, astronomii, architektury i medycyny. W ważnym zbiorze liczącym około 3000 rękopisów łacińskich, greckich i orientalnych znajdują się kody o wielkiej wartości i starożytności, takie jak Biblia Alcuina z IX wieku (ms B 6); iluminowana ewangelia grecka z XII w. (ms. B 133) oraz cenna Księga godzin z XVI w. (ms. A 45). Starożytne tło drukowane, obejmujące dzieła z XVI–XIX w., liczy około 40 000 woluminów, zachowanych w większości w prestiżowym Salone Borromini i niewielkim jądrze inkunabułów. Znaczną część tła starożytnego stanowią wydania XVI-wieczne; osobliwością jest zachowany w Bibliotece zbiór dzieł Filippo Neriego. W tle antycznym znajdują się także publikacje periodyczne oraz liczne przetargi, edykty, drukowane ogłoszenia, pochodzące z XVI i XIX wieku, pochodzące w większości z Państwa Kościelnego lub sięgające okresu napoleońskiego we Włoszech. Materiał ikonograficzny Vallicelliany obejmuje cenny zbiór rycin oraz ważne tło fotograficzne. Współczesne nabytki, monografie i periodyki identyfikowane są pod kątem zainteresowań kulturalnych Biblioteki, aby zapewnić narzędzia do pogłębionego studiowania, aktualizacji i wsparcia w badaniu tła historycznego Instytutu. Biblioteka Vallicelliana promuje projekty mające na celu poprawę dziedzictwa historycznego, artystycznego i bibliograficznego oraz organizuje kalendarz inicjatyw kulturalnych, wystaw, prezentacji, konferencji, wystaw, wykładów, seminariów, warsztatów i wizyt w Instytucie Borrominium. Wśród najnowszych wystaw wymieniamy: „Kruchy rozmiar. Na wystawie 200 kruchych prac „wykonanych przez artystów, którzy przystąpili do Manifestu Kruchości, zainaugurowanego 20 stycznia 2018 r. i zakończonego 24 lutego 2018 r.; „Kształt karty. Rysy, ryciny, kolory w twórczości Paolo Gubinellego „zainaugurowane 26 kwietnia 2018 roku i wciąż trwają. Instytut uczestniczy w projektach Ministerstwa Dziedzictwa Kulturowego i Działalności, takich jak kolejne Europejskie Dni Dziedzictwa (22 i 23 września 2018 r.) oraz Niedziela Karty (14 października 2018 r.).

ARTYKUŁ ROMEARTWEEK.COM

Tłumaczenie Google Tłumacz

https://romeartweek.com/en/structures/?id=1223

FOTOGRAFIE - źródło: ROMEARTWEEK.COM