PIAZZA CHIESA NUOVA ROMA

października 27, 2023

PIAZZA CHIESA NUOVA ROMA

PIAZZA CHIESA NUOVA ROMA - BORGATO.BE

1748 - MAP OF ROME - INTERACTIVE NOLLI MAP WEBSITE 2.0 - WEB.STANDFORD.EU

Piazza Chiesa Nuova (R. VI – Parione) (zbiegający się tutaj: via dei Filippini, via della Chiesa Nuova, via Coppi, via dei Cartari, vicolo Cellini, przecina od południa Corso Vittorio Emanuele II) Kościół S. Maria in Vallicella (VI w.) zmienił nazwę na „Chiesa Nova” po całkowitej przebudowie w latach 1575–1605. Plac przyjął nową nazwę kościoła i odtąd nosi nazwę „Chiesa Nova”. „ Piazza della Chiesa Nova ”. Miejscowość nazywano także „Pozzo bianco”, od istniejącej cysterny na pobliskim Piazza Sora, ale od XIV wieku nosiła ona wyłącznie nazwę Vallicella. Średniowieczny kościół, pamiętany już od XII wieku, podarowny S. Filippo Neri (1515-1595) przez Grzegorza XIII (Ugo Boncompagni - 1572-1585), a biskup Angelo Cesi (1530-1606) wraz ze swoim bratem kardynałem Pierdonato Cesi (1522-1586) przekazali mu środki na budowę nowego. Pierwszy kamień położył kardynał Alessandro de’ Medici, później Leo Atrybut Vallicella (mała dolina), jaki posiadał plac i pierwotny kościół, być może wywodził się z zagłębienia terenu, które istniało w tym miejscu łąk Flaminii i które rozciągało się aż do S. Andrea della Valle. Według Famiano Nardiniego (1600-1661), wraz z osuszeniem wód Pincio i Kwirynału (obszar wówczas częściowo zajmowany przez „Horti Sallustiani” ), „Vallicella” przekształciła się w bagno, zwany „ palus Caprae ” i to właśnie tam sądzono, że Romulus zniknął (Liwiusz lib. I, 16). Bagna były bardzo rozległe: „Długość od Santa Andrea (della Valle) do Terme di Nerone, a raczej do Sant'Eustachio, sięgała 1100 palm; szerokość wynosiła nie mniej niż 800, biorąc je w linii prostej, który przechodzi na zachodnią stronę Santa Chiara, a cały obwód wynosi około 3000. Dopiero później ukształtowało się „Stagnum Agrippae”, przez który przepływa „Euripus”, w którym (według Tacyta) Neron i Tygellinus na pływającym pawilonie, którego wioślarzami byli „kwietni młodzieńcy w wieku i umiejętnościach”, odprawiali swoje orgie. Wierzono, że nazwę dzielnicy, Parione lub Parietone, nadano od wielkiego muru „paries”, znalezionego w wykopach fundamentowych nowego kościoła, na którym wzniesiono całą lewą część kościoła, jednak to tak nie jest. W istocie przypisywanie pochodzenia nazwy dzielnicy „parjom” lub nawiązywanie do nazw „apparitores” (władz lub kuratorów kurii), mieszkańców dzielnicy, jest co najmniej ryzykowne, gdyż w 850 r. powiedziano już: „ ...w którym parietina sunt niszczy vocatur Parrioniego”. W 1575 roku Grzegorz XIII (Ugo Boncompagni – 1572-1585) zatwierdził utworzenie „Kongregacji Oratorium”, którą zgromadził wokół siebie Filippo Neri (1515-1595), złożonej ze wspólnoty księży i świeckich, którzy wybrało wspólnotowe życie (...). Historia tego Zgromadzenia sięga roku 1552, wraz ze ślubami kapłańskimi (1551) i przybyciem Filippo Neri do wspólnoty kościelnej związanej z kościołem San Girolamo della Carità przy via Monterone. Pierwotna wspólnota „Oratorium”, nazwa wzięta od miejsca pierwszych spotkań, ukształtowała się w ciągu dwudziestu lat świeckiego życia świętego w mieście (1534-1552), gdzie stworzył sieć przyjaciół i wielbicieli, nawet tych wysoko postawionych, przyciąganych przez przykład życia i swojej osobowości w praktyce działalności charytatywnej w szpitalach Rzymu.

WSPOMÓŻ PROJEKTY

RADOMSKIEJ FUNDACJI FILIPIŃSKIEJ

BANK PEKAO

S.A. 25 1240 3259 1111 0011 2693 8158

lub przez

TWOJAZBIÓRKA.PL

Wspólnota, składająca się ze świeckich i duchownych, łączyła rekolekcje duchowe w Oratorium z działalnością charytatywną w szpitalach i więzieniach, wyróżniając się na „Oratorium świeckie” dla świeckich i „Oratorium kanoniczne” dla księży. W 1588 roku „Zakon Oratorianów ”, zwany „Filipini” od imienia swego założyciela, ostatecznie przeniósł się do nowego kościoła Santa Maria in Vallicella. Bagno przecinał „Euripus”, czyli kanał wykopany w celu gromadzenia wód pochodzących z Pincio i Kwirynału, które dokładnie utworzyły „palus Caprae””. Uważa się, że ze względu na swój rozmiar i lokalizację staw Agryppy zajmował niewielką część „Palus Caprae”. Agryppa, aby urozmaicić swoje ogrody, stworzył staw, spiętrzając część bagna, kontrolując jego poziom, przepuszczając wody pochodzące ze wzgórz Pinciano i Kwirynał przez Euripus. Poziom wody w stawie Agryppy utrzymywany był na stałym poziomie przez odnogę Vergine, która wprowadziła około 700 quinariów, oraz przez wysłannika Euripusa, który wpłynął do Tybru. Jeśli chodzi o jego ogrom, możemy pamiętać o tym, co mówi Tacyt o kanale wzdłuż przelewu, (Eurypus Owidiusza i Seneki) na rozmieszczonych wzdłuż krawędzi platformach gromadzili się poeci i filozofowie. („Amnis Pretoria” – Studi Romani 1957, t. V). Pochodzenie nazwy być może od stad pasących się w okolicy, chroniących się przed słońcem w pobliskich „światłach”, później poświęconych Marsowi (lucus Mavortianus), Minerwie i Zwycięstwu. Via della Seggiola graniczyła od północy z „palus Caprae”; gdzie według Lucjusza Mauro „Romulus został porwany lub zabity, znajdowało się to na Campo Martio i było to bardzo bezpieczne miejsce, ponieważ zalewa je Tyber dookoła, tymczasem można było iść tylko w jedną stronę” (Lucio Mauro, „Le Antichità della città di Roma” – 1562). Wśród cieków uchodzących do Eurypusu, „Pretoria Amnis” (woda sallustyńska) powstała z grupy wód, które płynęły pomiędzy wlotami gór Pincio i Kwirynał, stała się prawdziwą rzeką w pobliżu obecnego placu Sallustio i dla San Nicola da Tolentino, piazza Barberini, Tritone, S. Silvestro przybyły na Polu Marsowym (w pobliżu pałacu Montecitorio) i tutaj, przed osadnictwem Agryppy, zastygły na nizinie, tworząc „Palus Caprae”. Po odzyskaniu przez Agryppiego „Ager Capralis” wodę salustyjską wprowadzono do „Euripus” i po otrzymaniu Amnis Pretoria wrzucono ją do Tybru. (Tacyt, zapisał - Dlatego zbudował tratwę na jeziorze Agryppa, na której ucztował, i którą wprawili w ruch inne statki, które ją holowały. Były statki ozdobione dekoracjami z kości słoniowej i złota, na których wioślarzami byli amasis (zniewieściali młodzieńcy) uporządkowani według wieku i doświadczenia w pożądliwej rozpuście. Tygellinus sprowadził ptaki i dzikie zwierzęta z odległych krain oraz zwierzęta morskie z najdalszego oceanu. Na brzegach jeziora znajdowały się domy publiczne pełne szlachcianek, natomiast po przeciwnej stronie można było zobaczyć prostytutki oferujące spektakl swojej nagości. Obsceniczne gesty i ruchy ciała były już widoczne; gdy zapadł zmrok, wszystkie okoliczne lasy i okoliczne domy rozbrzmiewały pieśniami i błyszczały światłami. Neron, skażony wszelkim brudem wykraczającym poza to, co zgodne z prawem i to, co nielegalne, zdawał się nie szczędzić niegodziwości, by dać sobie przykład największego zepsucia, gdy kilka dni później przyszedł świętować … - [14]

1756 - GIUSEPPE VASI - THE PLATE (No.137) - PIAZZA CHIESA NUOVA ROMA - ROMEARTLOVER.IT

1745 - GIOVAN BATTISTA PIRANESI - SANTA MARIA IN VALICELLA - ROMA - ANTIQUARIUS.IT

Fontanna Terrina należy do licznej grupy fontann rozebranych i odbudowanych; w rzeczywistości pierwotnie znajdował się w centrum Campo de' Fiori Autor: Giacomo della Porta Datowanie: 1581-1595. (...) Materiały: marmur, trawertyn, pierwotna lokalizacja: Piazza Campo de' Fiori Projekt jest dziełem Giacomo della Porta (1533-1602), który zaprojektował fontannę złożoną z owalnej marmurowej misy, umieszczonej pośrodku niskiej misą zagłębionej nad poziomem podłogi pod wpływem niskiego ciśnienia Acqua Vergine na plac. Fontanna, zbudowana w latach 1590-1595, przeszła później istotne zmiany; faktycznie, położony w centrum starożytnego i bardzo zatłoczonego rynku, zawsze był zagracony towarami i odpadami, dlatego w 1622 roku nad misą umieszczono ogromną trawertynową „pokrywę” z wygrawerowanym na kołnierzu hasłem: „Miłość Boże i nie zawiedź, czyń dobrze i niech to będzie powiedziane. MDCXXII”. Od tego momentu dzieło zyskało popularny przydomek „Terrina”. W 1889 roku rozebrano fontannę, aby zrobić miejsce dla zaplanowanego na środku placu pomnika Giordana Bruna. W 1924 roku odbudowano go przed Nowym Kościołem, wzdłuż osi Corso Vittorio Emanuele II otwartego w ramach interwencji urbanistycznych przeprowadzonych dla stolicy Rzymu. Nieckę wraz z pokrywą umieszczono niżej niż powierzchnia spacerowa, pośrodku czworokątnej niecki. Do zbiornika można było pierwotnie dotrzeć czterema małymi rampami; powiększenie ramp zlokalizowanych na krótszych bokach wynika z aranżacji placu przeprowadzonej w 1998 roku. Renowacja przeprowadzona w latach 1999-2000 uwydatniła niejednorodność marmuru użytego do wykonania misy, częściowo oryginalnej, a częściowo wymienionej podczas ponownego montażu. [15]